Φωτό και κείμενο: Ειρήνη Κουνάδη από τη σελίδα "Φωτογραφία και Τέχνη" στο facebook
Μη σας προβληματίζει ο τίτλος... Πρόκειται για τον «από πάνω» όροφο και όχι
για κάποια άσεμνη ιδέα. Η ιστορία έχει ως εξής:
φαλλοκράτης σύζυγος, με ειδίκευση στην κατάχρηση εξουσίας ως διεφθαρμένος
αστυνομικός, στην κατάχρηση της συντρόφου ως καταπιεστικό αρσενικό και στην
κατάχρηση ουσιών ως επίφοβα εθισμένος. Μια γυναίκα ελευθέρων ηθών, μετακομίζει
στον πέμπτο όροφο και θα αλλάξει τη ζωή τους για πάντα...
Το έργο δείχνει με πολύ ενδιαφέρον τρόπο την γυναικεία καταπίεση που
δημιουργεί πλάσματα παραδομένα στην μεμψιμοιρία, την υποταγή, την κακεντρέχεια,
που όμως δεν έχουν το θάρρος να κάνουν το βήμα που θα τις φέρει πιο κοντά στην
ελευθερία και την ευτυχία. Κάποια στιγμή θα κηδέψει τον άντρα της. Και μαζί
του, τον καταπιεσμένο εαυτό της. Η ζωή της περνάει μέσα από τα μάτια των άλλων,
την οικογένειά της, τους ένοικους της πολυκατοικίας. Αναζητά τα αυτονόητα στην
περιθωριοποίηση, όπως στους λιμοκτονούντες Πακιστανούς που νοικιάζουν αρχικά το
από πάνω διαμέρισμα και που πιθανώς αντιπροσωπεύει την ενδόμυχη ψυχή της. Λόγος
λιτός με έντονο μαύρο χιούμορ όπου αυτό χρειάζεται, αυτοσαρκασμός σε έναν χώρο
όπου το λιβάνι ξορκίζει τα ως τότε βιωμένα. Το κείμενο του Αντώνη Τσιπιανίτη,
αβανταδόρικο, ανέδειξε το ταλέντο της πρωταγωνίστριας όπου οι συνεχείς
εκφραστικές εναλλαγές χαρακτήρων έσπαγαν το ενδεχόμενο μιας πιθανής
μονολογιακής μονοτονίας. Σε αυτό συνδράμει τα μέγιστα και η ολόσωστη σκηνοθεσία
του Σταμάτη Πατρώνη.
Η ελευθερία προϋποθέτει όμως εσωτερικές διεργασίες και δεν αρκεί απλά ο
θάνατος του "αφεντικού". Η απελευθέρωση της Ερατώς ήρθε με την
εγκατάσταση της «πόρνης από πάνω». Βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μοντέλο ζωής,
μακρινό αλλά και ταυτόχρονα τόσο ποθητό, όσον αφορά στην ελευθεριότητα και την
αυτονομία της ζωής της. Το έργο θα ολοκληρωθεί με μια λυτρωτική προοπτική.
Η ερμηνεία της Κατερίνας Διδασκάλου εξαιρετική. Θαυμάσαμε ιδιαιτέρως το
γεγονός ότι κατάφερε να μη δώσει τραγική χροιά, γιατί όντως δεν υπήρχε η
προϋπόθεση του τραγικού. Πρόκειται για παράσταση ηθοποιού δασκάλας (ή
"διδασκάλας" αν προτιμάτε) επάνω σε ένα δυνατό και άμεσο κείμενο,
τόσο κοντά μας (μιλώ κυρίως για τις γυναίκες θεατές), που δεν ήταν λίγες οι
φορές όπου εντοπίζαμε από τις θέσεις των θεατών, πικρά γέλια και συγκαταβατικά
νεύματα του κεφαλιού. Μια υπέροχη ερμηνεία, η οποία καθηλώνει από το πρώτο έως
το τελευταίο λεπτό. Η κ.Διδασκάλου ενσάρκωσε με μαεστρία το ρόλο μιας μεσαίας
τάξεως γυναίκας, η οποία μαστίζεται ακόμα και σήμερα από τα κοινωνικά ταμπού
του μεσοπολέμου που απλά την θέλουν δούλα, άβουλη και κυρίως δεσμευμένη, χωρίς
καμιά ελευθερία, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός άχρωμου διαμερίσματος.
Τελικά η λύτρωση έρχεται πάντα από πάνω. Ακόμα και αν εκεί επάνω βρίσκεται μια
πόρνη.
Το έργο, παρ’όλο που είναι κείμενο δωματίου, διόλου έχασε από τη μεταφορά
του σε ανοιχτό χώρο, ειδικά αυτό το τελευταίο ήταν και μια ερμηνευτική πρόκληση
για την ηθοποιό.
Με αυτήν την θριαμβευτική παράσταση, έπεσε η αυλαία του 6ου κατά σειρά
Φεστιβάλ Θεάτρου της Αίγινας. Κάθε μία από τις θεατρικές βραδιές, υπήρξε και
από μια ξεχωριστή επιτυχία: από άποψη προσέλευσης, ποιότητας, οργάνωσης.
Απολάυσαμε δέκα έργα που έλαμψαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, με ελάχιστο
ουσιαστικά χρηματικό κόστος, με πληθώρα επιλογών, κυριολεκτικά λίγα μέτρα
μακριά από το σπίτι μας. Σε αυτό συνέβαλε τα μέγιστα η οργανωτική επιτροπή του
Φεστιβάλ με πρωτεργάτη τον κ.Γιώργο Μπήτρο, ο οποίος έδωσε και φέτος, ψυχή και
σώμα για τη δημιουργία και την εύρυθμη λειτουργία του. Αξίζουν συγχαρητήρια
στον κάθε ένα ξεχωριστά: στις κυρίες και τους κυρίους Γιάννη Ζορμπά, Γιώργο
Μπήτρο, Μαίρη Σταυρίδου, Βαγγέλη Πιτσιλό, Δέσποινα Γιαννούλη, Μάρθα
Χαρτοφύλακα, Ρούλα Σαράντου, Ανέστη Κορνέζο. Επίσης, στους συνδιοργανωτές: τον
Δήμο Αίγινας, την ΚΕΔΑ και την Περιφέρεια Αττικής.
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, όλα φτάνουν κάποια στιγμή στο τέλος τους.
Έτσι, το Φεστιβάλ, αποτελεί πλέον παρελθόν. Μια ξεχωριστή, πολιτιστική
ανάμνηση, που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μας. Με τα γέλια, τις
συγκινήσεις, τους προβληματισμούς, την ψυχική ανάταση που μας πρόσφερε και
προπάντων, τις ευκαιρίες που δίνει ο Πολιτισμός, για να βάζουμε ένα ακόμα
λιθαράκι στην προσωπική μας ανέλιξη ως Άνθρωποι.
Και του χρόνου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου